منحـــور

حاج آقا مجتبی تهرانی:

از خصوصیات شب‌های قدر که در روایات بیان شده، این است که تمام حجاب‎‌ها برداشته می‌‎شوند و هیچ حجابی از ناحیه خدا نسبت به بنده‌اش وجود ندارد. این تعبیر در روایتی بیان شده بود: تُفَتَّحُ أَبْوابُ السّماءِ فی لَیْلَهِ الْقَدْر

شب نوزدهم شب اندازه‎گیری و بررسی امور سال آینده است، شب بیست‏ و یکم شب ثبت و ضبط امور انسان‎‌هاست و شب بیست ‏و سوم نیز طبق روایات شب امضای ولی‏الله ‏الاعظم است.

در شب‌های قدر درخواست ما از پروردگارمان دو چیز است: یکی ترمیم نسبت به گذشته و دیگری ترسیم امور آینده.

وقتی می‌‏گوییم «أَسْتَغْفِرُ اللهَ رَبّی وَ أَتُوبُ إِلَیْه» و استغفار می‌‏کنیم، به مقام غفاریت خداوند پناه می‌‏بریم. ما امشب از خدا بهترین ترمیم را طلب می‌‏کنیم. یعنی می‌‏گوییم خدایا! این معاصی را از من جدا کن و مرا تطهیر کن. به شاهدان معصیت من نیز بگو یادتان برود که این بنده چه کار کرده. هیچکس نتوانسته این مقامات الهیه را ادراک کند که «غافر الذنب» و «رحمه ‏للعالمین» بودن خداوند به چه معناست. نه مقام رحمت او را کسی درک کرده و نه مقام مغفرت او را. حتی نیازی نیست که بگوییم «أَسْتَغْفِرُ الله». همین ‏که خدا ببیند ما در دلمان پشیمان و خجالت‏زده هستیم، رحمت و غفرانش را شامل حال ما می‌‏کند

پیامبر اکرم‌(ص) می‌‏فرماید: «أَیُّها النّاسُ إِنَّ مَنْ فِی الدُّنْیا ضَیْفٌ وَ ما فِی أَیْدیهِمْ عَاریَهٌ وَ إِنَّ الضَّیْفَ مُرْتَحِلٌ وَ الْعاریَهَ مَرْدُودَه». در این روایت شریفه، پیامبر اکرم(ص) دیدگاه انسان نسبت به خود و دنیا را در قالب یک مثال بیان فرموده. دیدگاه انسان نسبت به خودش باید مانند میهمانی باشد که از اینجا می‌‎رود و کوچ می‌‎کند اما نسبت به‌دنیا باید مانند مالی عاریه‏ای باشد که باید آن را پس داده و برود و تنها می‌‏تواند از آن استفاده کند. مالکیت انسان در دنیا اصالت ندارد. اصالت آنجاست که انسان مالک آن باشد در حالی که دنیا نزد ما عاریت است.

منبع: افکار نیوز